به نقل از «پارسینه»

راهکارهای افزایش عمر باتری کنترلر ایکس باکس وان

تاریخ انتشار: ۱۸ تیر ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۸۵۶۳۰۰۳

کنترلر ایکس‌باکس وان از تریگر‌هایی مناسب و آنالوگ‌هایی با دسترسی آسان برخوردار بوده و همچنین مصرف انرژی بهینه‌ای نیز دارد.

در این بین، افزایش عمر باتری این گیم‌پد را می‌توان یکی از دغدغه‌های مهم بسیاری از کاربران دانست. به‌هرحال درست است که هفته‌ها می‌توانید با یک جفت باتری AA سر کنید، اما در نهایت می‌بینید که در وسط بازی، ناگهان کنترلر شما به خاموشی نزدیک شده و در نتیجه کاراکتر بازی نیز به وضعیتی مشابه دچار می‌شود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در ادامه اگر قصد بازی کردن داشته باشید، آنگاه باید باتری کنترلر ایکس‌باکس وان خود را تعویض کنید.

در این مطلب قصد داریم تا به مبحث افزایش عمر باتری کنترلر ایکس‌باکس وان بپردازیم. بدین ترتیب می‌توانید با حداقل وقفه، به بازی کردن بپردازید.

یک پایه شارژ کننده باتری خریداری کنید

برخلاف کنترلر‌های پلی‌استیشن ۴ و نینتندو سوییچ، گیم‌پد‌های کنسول ایکس‌باکس وان از یک باتری داخلی بهره نمی‌برند. در حالت پیش‌فرض، انرژی این کنترلر توسط باتری‌های AA تأمین می‌شود. شما می‌توانید انواع و برند‌های مختلف باتری، از جمله باتری‌های با ظرفیت بالای آلکالین را مورد استفاده قرار دهید. اما باتری‌های قابل شارژ نیکل هیدرید فلزی (NiMH) را می‌توان مقرون‌به‌صرفه‌ترین و سازگارترین گزینه‌ها با محیط‌زیست دانست.

در هنگام دور انداختن، این باتری‌ها آلودگی سمی کمتری از خود به جای گذاشته و برخلاف باتری‌های قدیمی‌تر نیکل-کادمیوم، اثر حافظه در آن‌ها به وجود نمی‌آید. در این رابطه می‌توانید یک شارژر با ظرفیت شارژ همزمان ۴ باتری را خریداری کرده و بدین ترتیب در هنگام خالی شدن باتری‌های کنترلر، دو باتری ذخیره در اختیار داشته باشید.

از Xbox One Play and Charge Kit استفاده نکنید

مایکروسافت یک باتری قابل شارژ مختص کنترلر ایکس‌باکس وان را عرضه می‌کند که Xbox One Play and Charge Kit نام دارد. این باتری لیتیوم-یونی با باتری‌های AA شما جایگزین شده و در هنگام نیاز نیز می‌توانید آن را با استفاده از یک کابل Micro USB، شارژ کنید. همچنین اگر سر دیگر این کابل را به کنسول خود متصل کنید، آنگاه می‌توانید به‌صورت سیمی، کنترلر را به کنسول خود متصل کنید.

این باتری لیتیوم-یونی در عرض ۴ ساعت کاملا شارژ شده و عمر آن نیز در حدود ۳۰ ساعت است. این رقم قابل قبولی است، اما در قیاس با سایر باتری‌های قابل شارژ، عدد چندان بالایی به حساب نمی‌آید. ظرفیت باتری Play and Charge Kit تنها ۱۴۰۰ میلی‌آمپر ساعت است (تن‌ها کمی بیش از ظرفیت باتری کنترلر پلی‌استیشن ۴)، در حالی که یک باتری آلکالین AA می‌تواند تا ۳۰۰۰ میلی‌آمپر ساعت نیز ظرفیت داشته باشد.

در حالی که شاید Xbox One Play and Charge Kit گزینه‌ای جالب به نظر برسد، اما همه چیز به اینجا ختم نمی‌شود. اگر قصد شارژ باتری از طریق کنسول را داشته باشید، آنگاه همیشه باید یک درگاه USB خالی را نیز در اختیار داشته باشید. همچنین این باتری قابل شارژ فقط در زمینه استفاده در کنترلر ایکس‌باکس وان کارایی داشته و استفاده دیگری نخواهد داشت.

پایه‌های شارژ نیز می‌توانند نیاز به یک شارژر دیگر را برطرف سازند، اما باتری آن‌ها هنوز به حد استاندارد نرسیده است. ظرفیت این باتری‌ها در حدود ۱۱۰۰ میلی‌آمپر ساعت است. این میزان ظرفیت حتی در قیاس با ارزان‌ترین باتری‌های AAA نیز کمتر بوده و همچنین جهت شارژ آن‌ها به بیش از دو ساعت زمان نیاز دارید.

با استفاده از اتصالات سیمی به بازی کردن بپردازید

اگر به نحوی باتری‌های AA شما خالی شده و یا از بین رفتند، آنگاه لزوما مجبور نیستید که از بازی کردن با ایکس‌باکس وان خود دست بکشید. اگر کنترلر ایکس‌باکس وان خود را با استفاده از کابل Micro USB به کنسول خود متصل کنید، آنگاه آن را به یک گیم‌پد سیمی تبدیل کرده‌اید. در کنترلر ایکس‌باکس ۳۶۰، در هنگام اتصال سیم، تنها می‌توانید آن را شارژ کنید. اما در کنترلر ایکس‌باکس وان علاوه بر عدم نیاز به باتری (و خالی نشدن باتری)، می‌توانید داده‌ها را نیز انتقال داده و در نتیجه به بازی کردن خود ادامه دهید. اگر از باتری Play and Charge Kit استفاده کنید، آنگاه باتری نیز شارژ خواهد شد.

این روش علاوه بر اینکه گزینه‌ای مناسب جهت ذخیره باتری است، راهی بهتر نیز جهت انجام بازی‌هایی است که نیازمند واکنش‌های سریع هستند (همانند Dark Souls III). همچنین در هنگام مواجه با یک حریف در بازی‌هایی همانند Injustice ۲ و یا Dragon Ball Fighter Z که یک میلی‌ثانیه نیز تعیین کننده است، تأخیر ورودی کمتری را تجربه خواهید کرد. به علاوه، در این روش دیگر نگران تمام شدن باتری در میانه نبرد‌ها نخواهید بود.

نگران رها کردن کنترلر در حالت روشن نباشید

با اعمال تغییرات در تنظیمات، می‌توانید کاری کنید که کنترلر پلی‌استیشن ۴ شما هیچ‌گاه خاموش نشود، حتی اگر کنسول خود را برای ساعت‌ها روشن نگه دارید. از طرفی دیگر، کنترلر ایکس‌باکس وان پس از گذشت ۱۵ دقیقه (در صورت عدم فعالیت) به‌صورت خودکار خاموش شده تا بدین ترتیب در مصرف انرژی صرفه‌جویی شود. راه‌حلی جهت تغییر این حالت وجود ندارد. به همین دلیل اگر قصد مشاهده کوتاه تلویزیون را داشته و از کینکت و یا میکروفون نیز برخوردار نیستید، آنگاه شاید این قابلیت تا حدودی شما را آزار دهد، هر چند که پس از گذشت چند ثانیه از فشار دادن کلید Home، اتصال شما مجددا برقرار می‌شود.

اگر از چندین کنترلر ایکس‌باکس وان استفاده کرده و همچنین قصد دارید تا میزان باتری هرکدام از آن‌ها را بررسی کنید، آنگاه باید به صفحه اصلی کنسول خود بازگشته و سپس کلید Home را برای هرکدام از کنترلر‌های خود، فشار دهید. سطح باتری کنترلر‌های مختلف به نمایش درخواهد آمد و در نتیجه شما نیز می‌توانید ببینید که کدام یک به‌وسیله کابل USB متصل شده و کدام یک نیز در حال شارژ شدن است.

 

منبع: آی تی رسان

منبع: پارسینه

کلیدواژه: ایکس باکس وان سبک زندگی پارسی خبر پلی استیشن کنترلر ایکس باکس وان داشته باشید باتری های AA بازی کردن قابل شارژ کنسول خود باتری ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.parsine.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «پارسینه» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۸۵۶۳۰۰۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

راهکارهای جایگزین تنبیه بدنی در کودکان

یک روانشناس در مورد تنبیه کودک گفت: شما می‌توانید با استفاده از محرومیت‌سازی، محدویت‌های کلامی یا تقویت منفی به صورت غیرفیزیکی کودک را تنبیه کنید. چرا که تنبیه بدنی می‌تواند خشم، پرخاشگری، و طیف وسیعی از اختلالات هیجانی و رفتاری را برای کودک به همراه داشته باشد.

به گزارش ایسنا، سحر پهلوان‌نشان روانشناس کودک و نوجوان در گفت‌وگو با ایسنا با بیان تعریف تنبیه از دیدگاه روانشناسی گفت: در روانشناسی کودکان و نوجوانان، تنبیه را به عنوان یکی از شیوه‌های رایجی که ذیل رفتار درمانی به شمار می‌آید در نظر می‌گیرند، شیوه‌ای که برای آموزش برخی از مفاهیم یا اجتناب از انجام برخی از موارد، توسط خانواده‌ها یا افرادی که در حوزه آموزش، تعلیم و تربیت هستند می‌تواند اعمال شود.

شکل‌های مختلفی از تنبیه وجود دارد

این روانشناس در ادامه با بیان اینکه کلمه تنبیه در نظر عوام، همان تنبیه فیزیکی و بدنی است، گفت: ما شکل‌های مختلفی از تنبیه را داریم برای مثال شکلی از تنبیه می‌تواند به شکل تقویت منفی باشد. در شکل دیگر از تنبیه، کودک از موضوع مثبتی که برای او لذت یا خوشحالی به همراه داشته دور شود، یا در اختیار او قرار نمی‌دهیم. بنابراین شما می‌توانید با استفاده از محرومیت‌سازی، محدویت‌های کلامی یا تقویت منفی به صورت غیرفیزیکی کودک را تنبیه کنید. چرا که تنبیه بدنی می‌تواند خشم، پرخاشگری، و طیف وسیعی از اختلالات هیجانی و رفتاری را برای کودک به همراه داشته باشد.

از تنبیه بدنی در موارد خاصی استفاده می‌شود

پهلوان نشان تأکید کرد: تنبیه‌ها اگر بخواهند مؤثر باشند نباید جسمی و فیزیکی باشند مگر در مواقعی که یک آسیب جدی متوجه کودک می‌شود یا کودک ناخواسته آسیب جانی که به فرد دیگر یا به اموال و دارایی دیگران وارد می‌کند. مثلاً  آتش‌افروزی‌هایی که برخی کودکان انجام می‌دهند یا بازی‌های خطرناکی که می‌تواند حتی منجر به مرگ کودک یا فرد همسال او شود. یا برای بچه‌هایی که سابقه مشکلات رفتاری مانند اوتیسم و کم‌توانی ذهنی‌ دارند، چون قوه ادراک آنان از لحاظ شناختی رشد پیدا نکرده است. در برخی مواقع از تنبیه‌های فیزیکی هم استفاده می‌شود. ولی در مواردی غیر از این، بیشتر توصیه می‌شود که از شیوه تنبیه‌های غیر جسمی مثل تقویت منفی، محروم‌سازی، تقویت‌های مثبت و .. استفاده شود.

ما شکل‌های مختلفی از تنبیه را داریم برای مثال شکلی از تنبیه می‌تواند به شکل تقویت منفی باشد.در شکل دیگر از تنبیه، کودک از موضوع مثبتی که برای او لذت یا خوشحالی به همراه داشته دور شود، یا در اختیار او قرار نمی دهیم. محرومیت سازی، تنبیه‌های غیرکلامی مانند سکوت یا پاسخ ندادن پدر یا مادر در موقعیت‌های مدنظر آنها، شیوه های دیگری از تنبیه غیر جسمی هستند.

عوامل تأثیرگذار بر تنبیه کودکان

این روانشناس ادامه داد: برای آموزش مفاهیم خاص مانند نظم نخست باید منظور خود از نظم را برای کودک مشخص کنیم. به کودک نشان دهیم رعایت نظم می‌تواند پیامدهای مثبت به همراه داشته باشد و عدم رعایت  آن می‌تواند به تنبیه‌های مانند محرومیت از امتیاز خاص منجر شود.‌

وی افزود: نکته دوم درباره مؤثر بودن تنبیه‌ها این است که باید متناسب با کاری که کودک انجام داده یا نداده، تنبیه انجام شود. مثلاً اگر کودک درس خود را نخواند ما نمی‌توانیم به او بگوییم که خوب من به تو قول داده بودم که آخر هفته تو را به شهربازی ببرم و الان نمی‌برم. قول‌هایی که به کودک داده می‌شود اساساً باید اجرا شوند. در واقع در حال حاضر عدم اجرای این قول یک بی‌اعتمادی را در کودک ایجاد می‌کند. بنابراین تنبیه یا محرومیت مد نظر باید حول‌ محور همان موضوع و یا در فاصله‌ی نزدیک به آن موقعیت و نه در روزهای آینده باشد.

پهلوان نشان خاطرنشان کرد: شدت تنبیه‌ها باید متناسب با سن کودک در نظر گرفته شود مثلاً زمانی باید صحبت از محروم‌سازی شود که کودک کار اشتباهی را انجام داده است. این زمان بندی باید براساس سن کودک باشد یعنی اگر کودک 3 ساله است حدوداً بین 3 تا 6 دقیقه بعد از انجام کار خطا، تنبیه مناسب صورت گیرد.

این روانشناس گفت: توصیه ما این است که والدین بیشتر بر روی رفتارهای مثبت کودک تمرکز کنند که بتواند برای کودک تشویق به همراه داشته باشد. از این رو وقتی کودک خطایی انجام می دهد و در لحظه مورد تنبیه قرار می‌گیرد باید کوچک‌ترین اتفاق مثبت را هم مورد تشویق قرار داد. این تشویق‌ها می‌تواند تصدیق کلامی، تشویق اجتماعی و نظام اقتصاد ژتونی(پاداش دادن به کودک درقبال رفتارهای مطلوب) باشد. تا کودک برای انجام رفتارهای درست، انگیزه بیشتری پیدا کند. با این شیوه اگر کودک برای جبران اشتباه تلاشی انجام دهد. با استفاده از اقتصاد ژتونی می‌تواند یک تعدادی از آن مجازات و یا تنبیه‌هایی که برای او در نظر گرفته‌شده، را کاهش داد.

تأثیرات منفی تنبیه بدنی در کودکان‌

این روانشناسی درباره‌ تأثیرات منفی تنبیه بدنی در کودکان گفت: تأثیرات آن را از منظر گوناگون می‌توان بررسی کرد. این که کودک در چه بازه سنی قرار داشته باشد، یا جنس کودک چی باشد، یا کدام یک از والدین در چه موقعیت مکانی و زمانی این تنبیه را انجام داده باشند، متفاوت است. در قسمت اول یکی از تبعات این گونه از تنبیهات احساس شرم و نقص را در کودک به همراه می‌آورد که ممکن است نسبت به آن فرد تنبیه‌کننده پدر، مادر، مربی یا هر فرد دیگری، احساس ناکامی ایجاد شود که متعاقب آن می‌تواند خشم، پرخاشگری، و طیف وسیعی از اختلالات هیجانی و رفتاری را در ادامه برای کودک ایجاد کند.

 پهلوان‌نشان ادامه داد: یکی دیگر از واکنش‌های که کودک در مقابل تنبیه بدنی می‌تواند انجام می‌دهد پرداختن به کارهایی است که والدین به آن حساس هستند. به این روش معمولا کودکان والدین خود را کنترل می‌کنند.

وی معتقد است: در فضای یادگیری مشاهده‌ای هم کودک یاد می‌گیرد که این یک شیوه‌ای است که خانواده می‌تواند  به وسیله آن به اهدافش برسد. بنابراین او هم در ارتباط با همسالان هم‌جنس یا غیر هم‌جنس خود و یا افرادی بزرگ‌تر از خود می‌تواند به کار ببرد. شیوه‌ای برای کسب توجه و به هدف رسیدن کودک از این منظر که دیگران را مجبور کند تا یکسری کارهایی را برای او انجام دهند.

 این  روانشناس تأکید کرد: غیر از موردی که گفته شد ما شاهد یک فاصله‌گیری عاطفی هم در بچه‌ها هستیم. اگر اولین شیوه‌ خانواده وقتی‌که کودک اشتباه یا خطایی را انجام می دهد، شیوه تنبیه فیزیکی و داد و بیدادهای همراه با آن باشد، باعث می‌شود که ویژگی‌هایی مانند صبر، تحمل ناکامی یا به تأخیر انداختن ارضای نیازها در بچه‌ها با مسائل زیادی مواجهه شود که آسیب‌های آن در دوران بعدی زندگی کودک هم برای ما کاملاً مشخص است. کودک از پدر و مادر خود فاصله می‌گیرد و خلأهای عاطفی زیادی برای او به وجود می‌آید و این موضوع خیلی مواقع باعث می‌شود که ارتباط ایمن کودک با منابع دل‌بستگی اولیه او مثل پدر و مادر هم  دستخوش تغییر شود.

خشم، انزجار، تنفر، پرخاش، طیف وسیعی از هیجان‌های منفی که می‌تواند برای کودک اتفاق بیافتد برای او عادی می‌شود و به ابعاد مختلف زندگی کودک هم سرایت پیدا می‌کند.

وی در ادامه گفت: خیلی وقت‌ها ما با والدین مخصوصاً والدینی با حالت تکانشی‌تر یا سابقه اختلالات روان‌شناختی یا آستانه تحمل پایین صحبت می‌کنیم، می‌گویند که من در آن لحظه متوجه نشدم که چه اتفاقی افتاده است و بعد از آن هم پشیمان شدم. اما آن آسیبی که تنبیه بدنی حتی برای بار اول در ذهن یک کودک ایجاد کند، می‌تواند تبعات جبران‌ناپذیری را داشته باشد.

 پهلوان‌نشان خاطرنشان کرد: البته خود اختلال‌های روان‌شناختی یا اختلال خاص والدین در این زمینه باید ارزیابی شود، تا در نظر گرفته شود که رفتار کودک چه طرح‌واره‌ای را در ذهن والدین فعال می‌کند که با اشتباه کودک خشم عجیب غریبی در مادر یا پدر فعال می‌شود که به طبع آن رفتار فیزیکی بر روی کودک انجام می گیرد.

اگر اولین شیوه‌ی خانواده وقتی‌که کودک اشتباه یا خطایی را انجام می دهد، شیوه تنبیه فیزیکی و دادو بیدادهای همراه با آن باشد باعث می‌شود که ویژگی‌هایی مانند صبر، تحمل ناکامی یا به تأخیر انداختن ارضای نیازها در بچه‌ها با مسائل زیادی مواجهه شود که آسیب‌های آن در دوران بعدی زندگی کودک هم برای ما کاملاً مشخص است. کودک از پدر و مادر خود فاصله می‌گیرد و خلأهای عاطفی زیادی برای او به وجود می‌آید و این موضوع خیلی مواقع باعث می‌شود که ارتباط ایمن کودک با منابع دل‌بستگی اولیه او مثل پدر و مادر هم  دستخوش تغییر شود.

علت مقابله به مثل کودکان در تنبیه بدنی‌

این روانشناس کودک در پاسخ به سؤالی درباره‌ی این‌که چرا بچه‌ها وقتی مورد تنبیه بدنی قرار می‌گیرند دقیقاً مقابله به مثل می‌کنند و همان رفتار را در مقابل والدین انجام می‌دهند، گفت: در سنین تقریباً 3تا 6 سالگی که کودکان در مرحله دوم روان‌شناختی خود هستند نیروی اراده در حال شکل گرفتن است. این نیروی اراده و آن مقاومت گرایی‌ها و منفی‌گرایی‌هایی که کودکان دارند. باعث نه گفتن‌ آنان می‌شود و در سطح جسمی هم کودک متوجه توانایی بدنی و ماهیچه‌ای خود شده است و می‌خواهند در مقام عمل این توانایی را نشان دهد تا ببیند آیا دقیقاً می‌توانند همان کار را انجام دهد.

پهلوان‌نشان تأکید کرد: به هر حال منبع الهام کودک والدین هستند تصور آن‌ها این است که اگر والد کاری را انجام می‌دهد این کار، درست است. بنابراین او هم امتحان می‌کند تا ببیند آن نتیجه‌ای که والد می‌خواهد از کودک بگیرد کودک هم می‌تواند آن نتیجه را از والد بگیرد؟ به همین خاطر است که می‌گوییم  از آنجایی که بچه‌ها مشاهده کنندگان قوی هستند و تقریبا در 5 تا 6 سال اول زندگی‌شان هم این شخصیت روانی در حال شکل گیری است، اکیدا توصیه می‌شود تا جایی که امکان دارد، گفتگوی همدلانه بدون برانگیختگی احساس شرم و نقص در کودک اتفاق بیافتد تا هیجان کودک به شکل درستی بررسی شود. البته تنبیه اصولی مانند محرومیت، تقویت منفی، جداسازی یا شیوه‌های غیرکلامی با توجه به شرایط سنی و روشی صحیح می‌تواند یکی از روش‌های کارآمد در تربیت کودک باشد.

این  روانشناس در ادامه گفت: مسئله بعدی که به شدت توصیه می‌کنیم این است که خانواده‌ها انتظارات‌شان را از کودکان در سطح متعارف، منطقی و مطلوب متناسب با سن، جنس و ویژگی‌های تحولی کودکان قرار دهند، در کنار آن پیامدهایی‌ که انجام یا عدم انجام آن رفتار، با شکل‌های مختلف به کودک گفته شود.

اصرار کودکان بر درستی اشتباهی که انجام می‌دهند

 پهلوان‌نشان در پاسخ به سوال دیگری درباره‌ مقاومت کودکان و اصرار آن‌ها بر اشتباه نبودن کارشان اظهار کرد: دلایل زیادی باعث می‌شود که کودک اصرار بر درست بودن کار خود داشته باشد. اگر کودک در بازه‌ سنی 3 تا 6 سال باشد این مقاومت و منفی‌گرایی اساسا جزو شاخصه‌های تحولی او است. والدین باید از شیوه‌های دیگر و به شکل غیر مستقیم مانند استفاده از کارتون‌ها، قصه‌ها، نمایش ها و بازی با عروسک‌ها، سعی کنند آن مفهوم را آموزش دهند.

وی ادامه داد: از دلایل دیگری که باعث می‌شود بچه‌ها اشتباهات خود را نپذیرند این است که کودک در فضای ذهنی خود این داده را دارد که من اگر الان به اشتباه خود اقرار کنم کتک می‌خورم چون قبل‌تر از این هم همین موضوع اتفاق افتاده است.

این روانشناس کودک گفت: اساسا والدین در تنبیه‌های خود به دنبال راه‌حل مسئله نیستند بلکه به دنبال آن هستند که آن احساس شرم و نقص در کودک بالا بیاد و به او بقبولانیم که تو مقصر هستی. در صورتی که صورت مسئله اصلی ما باید آن اتفاق باشد. زمانی که کودک دارد به چهره والدین نگاه می‌کند و می‌بیند که این والدین بسیار برافروخته هستند و شاید ابزار خاصی هم در دست داشته باشند. مسلما از پذیرفتن اشتباه خود اجتناب می‌کند. از سوی دیگر در دوره‌ای که کودک استقلال‌ورزی را تجربه می‌کند، آن احساس شرم  برای او آزار دهنده است. بنابراین شاید بهتر باشد در موقعیتی که هم والد عصبانی است و هم کودک پذیرا نیست. شروع به تنبیه کردن یا شکافتن مسئله نکنیم و اجازه دهیم کمی زمان بگذرد تا بار هیجانی فروکش کند.

وی در پایان با تاکید بر اینکه باید والدین تمرکز خود را روی خود اتفاق بگذارند. تصریح کرد: بچه‌ها متمرکز بر حال هستند و آینده‌نگری ندارند. ممکن است کاری را هم به اشتباه انجام بدهند. ولی واقعاً نیت عامدانه‌ای نبوده است. به این دلیل بعضی وقت‌ها کودکان می‌گویند که من نمی‌دانستم که این اتفاق می‌افتد و فقط می‌خواستم تجربه کنم. از این رو ما باید بر روی گفت‌وگوی همدلانه‌ای با کودک تمرکز کنیم و ببینیم که کودک در آن لحظه چگونه فکر می‌کرده و چه احساسی را داشته و چه هیجانی را تجربه کرده است.

انتهای پیام